Sufizam kao put duhovnog usavršavanja i postizanja svetosti i spoznaje je bitni, unutrašnji aspekt islamske objave (revelacije). To je u stvari i unutrašnja ili ezoterična dimenzija revelacije.[1] Tačno je da je naziv tesawwuf nastao i prihvaćen kasnije i da su neke njegove formulacije preuzete iz neoplatonizma i hermeticizma, ali smisao tesawwufa, njegove osnovne doktrine i metode, porijeklom se dovode u vezu sa početkom objave i čvrsto se isprepliću sa smislom i mnogim formama i načelima islama, koji su na najkonkretniji način izloženi u Kur'anu.[2] Za onoga koji slijedi sufizam i koji živi životom „onoga koji ide putem usavršavanja”,[3] prvi i najsavršeniji sufija bio je poslanik Muhammed, neka je mir sa njim, a poslije njega predstavnik par excellence islamskog ezotericizma bio je Ali ibn Ebi Tâlib.
U doba Poslanika kada su, može se reći, vrata neba još bila otvorena, vrlo intenzivni spiritualni život i blizina u odnosu na sami izvor Objave nisu dozvoljavali da se vjerska tradicija potpuno razdvoji u svoju ezoteričnu i egzoteričnu komponentu, odnosno na Šeri'at i tarikat, premda su, u suštini, obadvije komponente postojale još od početka. Čitava vjerska tradicija u početku je bila kao rastopljena lavina u stanju ključanja i nije se „stvrdnula” i razdvojila u svoje različite elemente dok je postepeno nisu „ohladili” i „stvrdnuli” razhlađujući uticaj vremena i izmijenjeni uslovi u svijetu. Zato mi vidimo, da u toku prva dva stoljeća, dok je još islamska tradicija bila neobično snažna, što se lijepo vidi iz njenog rapidnog širenja i iz snage njene asimilacije, nije bilo nijedne posebne škole prava (fikh) niti posebno organizovanog čisto sufijskog bratstva ili reda.[4] Također, znamo da se u 9. stoljeću osnivaju škole prava ili Šeri'ata, a istovremeno se i sufizam počinje manifestovati kao posebni elemenat islamske zajednice, pa sufijske doktrine i metode počinju da šire i propagiraju bratstva kojima rukovode učitelji po kojima ta bratstva kasnije dobivaju svoja imena.
Duh koji se u početku Objave osjećao ,,u zraku” i postojao „svuda” među muslimanima, učvršćen je kroz razne redove i bratstva i tako je mogao da produži postojanje kao živa duhovna tradicija. Kasnije sufije nisu ništa praktikovali što prije njih nisu praktikovali Poslanik i njegovi drugovi kao što su Ali, Ebu Bekr, Ebu Zerr, Selman, Bilal, i drugi, koji su „ezoterične instrukcije” dobili od samog poslanika Muhammeda, a.s. Poslanik je obično praktikovao duhovna povlačenja (halvet) u mirnim i dalekim mjestima kao što je na primjer špilja na planini Hira. Posebno je ovo činio sredinom mjeseca ramazana, a kasnije u džamiji u Medini. Za vrijeme svih ovih povlačenja on je obavljao osnovni obred prizivanja Boga (zikr). I svojim drugovima je preporučivao, da se „sjećaju Boga” i prizivaju Njegovo Ime, sami pojedinačno i u skupovima.
Na osnovama ovih i drugih praktičnih radnji Poslanika i na osnovu njegovih izreka sufije su stvorili svoje metode i uspostavili svoje obrede kojih se drže sve do danas. Oni sebe uvijek smatraju najiskrenijim sljedbenicima učenja Poslanika i nastoje da u svakom trenutku svoga života slijede njegov lični primjer tako da su nastale riječi jednog velikog sufijskog učitelja iz 9. stoljeća koji kaže: „Svi su putevi (sufizma) potpuno zatvoreni, izuzev za onoga koji ide stopama Poslanika”.[5] Sufizam je, prema tome, unutrašnji aspekt učenja Poslanika koji se u toku 8. i 9. stoljeća postepeno izdvojio i osamostalio, dobivši ime sufizam i od tada do danas pod sufizmom se podrazumijeva ezoterična dimenzija islama.[6]
Možda se ne može tačno govoriti o istoriji sufizma zato što u suštini svojoj sufizam nema istoriju. Ipak, postoje sufizam u svakoj epohi prezentirao svoje principe jezikom koji je bio u skladu sa opštim intelektualnim i psihološkim prilikama vremena i pošto su se tokom stoljeća razvile različite škole interpretacije sufizma koje su bile u skladu sa „potrebama” različitih društvenih skupina, može se govoriti o posebnim odlikama sufijske tradicije svakog pojedinog perioda.[7] Može se na primjer govoriti o prvim asketama, o prvim čitačima Kur'ana i prenosiocima hadisa (tradicije Muhammeda, a.s.) koji su sačuvali Poslanikovo učenje za generaciju koja je došla odmah poslije Muhammedovih, a.s. drugova od kojih mnogi spadaju u islamske svetitelje (evlije) ranog perioda. U takve spada i jedna vrlo važna ličnost iz prva dva stoljeća islama koju treba posebno spomenuti, a to je Hasan el-Basri. On je živio dosta dugo, od 643. do 728. godine, i povezao tri generacije muslimana sa vremenom samog poslanika Muhammeda, a.s.[8]
U prva dva stoljeća islama vrlo su važni ši'ijski imami, od kojih su prvih osam posebno, odigrali glavnu ulogu u ranoj fazi sufizma. U ši'izmu, koji je u suštini, „islam Alija” i koji se bazira na tvrdnji da je Ali duhovni i hronološki nasljednik poslanika Muhammeda, a.s. imami u koje spada i sam Ali i njegovi potomci, su nosioci poslaničke svjetlosti i ezoterični predstavnici Poslanika. Neki od njih, također, su imali glavnu ulogu u formiranju sufijskih redova koji su se razvijali i u sunnijskom svijetu i važili kao istaknute ličnosti u duhovnim nizovima (silsile) tih sufijskih redova. Skoro svi sufijski redovi dovode svoje porijeklo u vezu sa prvim ši'ijskim imamom Alijem, a mnoge kasnije sufije bili su učenici imâma, posebno Šestog imama Džafera es-Sadika (702-765) i osmog imama Ali Ridâa (prez. Ali Reza) (765-818). Osim toga, nekoliko imama je ostavilo iza sebe izvanredna djela o islamskoj gnozi, između kojih zaslužuju da se posebno spomenu Nehdžu el-belâga (Put govorništva) prvog imama Alija i Sahifetues-sedždžadijje[9] (Stranica pobožnih) od četvrtog imama Zejnulabidina.
U devetom stoljeću javlja se nekoliko istaknutih sufija čije su elokventne i uticajne riječi preživjele stoljeća i našle odjeka u dušama kasnijih generacija sufija. Među takve, dobro poznate, ličnosti ovog stoljeća spadaju Egipćanin Zunnun, pobožnjak iz Bagdada El-Muhāsibi,[10] princ Ibrahim ibn Edhem, koji je kao Buda Gautama napustio dvorski život u namjeri da se posveti postizanju Božanske spoznaje, i mudrac iz Horosana Bajezid el-Bistâmi.[11] Bistamijeve antinomijalne rasprave ili „teofaničke fraze”, koje se zasnivaju na njegovom ličnom iskustvu o konačnom sjedinjenju, proslavile su ga kao predstavnika najintelektualnije forme sufizma.
Pred kraj devetog stoljeća osniva se u Bagdadu škola umjerenog tesawwufa pod rukovodstvom Džunejda oko koga se okupljaju ličnosti kao što su Nuri i Šibli, a sa njim se družio i učenik sufizma Hallâdž. Ovaj veliki sufija, Halladž, kojeg je Zapad bolje upoznao zahvaljujući studijama koje mu je posvetio Masinjon (Massignon) po mnogo čemu je spiritualni pandan Hrista u islamskoj tradiciji i njegovo „mučeništvo”, kako ga naziva Masinjon, ima određene sličnosti sa mučeništvom Hrista. Halladž je običnom svijetu razotkrio ezoterične doktrine i on je bio svjedok savjesti islamskog društva naspram realnosti duhovnog života u tesavvufu. Halladž je ostavio iza sebe nekoliko divnih pjesama na arapskom jeziku. On je također izrekao nekoliko izreka koje nikada nisu prestale da dominiraju horizontima sufizma. Njegova rečenica „Ene el-haqq” (Ja sam Istina) je trajno svjedočanstvo o činjenici da je sufizam u osnovi gnoza i da je u krajnjoj instanci, kada se skine veo, Bog taj koji u nama uzvikuje „Ja”.
U 11. stoljeću, upravo u doba kada su islamske znanosti i umjetnosti dostizale svoj zenit,[12] sufijska tradicija počinje da se saopštava u opširnim didaktičkim djelima, a isto tako i novim oblicima perzijske poezije koja od tada postaje glavna forma za iskazivanje sufijske tradicije. U ovom stoljeću pojavilo se više priručnika sufizma kao što su Kitabu-el-lum'a (Knjiga bljesaka) od Ebu Nasra es-Saradža,[13] Kitab-et-te'arruf (Knjiga o doktrinama sufija) od Kelâbâzija,[14] Kešf-el-mahdžub (Otkriće tajne) od Hudžvirija, prvo poznato djelo o sufizmu na perzijskom jeziku, Qût-el-qulûb (Hrana srcâ) od Ebu Taliba el-Mekija i poznato djelo Risala-el-qušejrijje (Rasprava Qušejrija). Pristalice sufizma još uvijek izučavaju sva ova djela, a posebno posljednje didaktičko djelo koje se, zbog nekih praktičnih aspekata sufizma, najviše izučava. U ovim djelima sakupljene su lijepe izreke, ekstatični izrazi i mudri aforizmi prvih sufija i opisani uslovi i pravila asketskog načina življenja.
Isto tako u ovom stoljeću nastale su prve sufijske rubaije koje je spjevao savremenik Ibn Sināa Ebu Seid ibn Ebi el-Hajr.[15] I jedan od najistaknutijih sufijskih pisaca Hādže Abdullah Ensâri napisao je nekoliko značajnih rasprava na perzijskom jeziku. Njegovo djelo Menazil-es-sâirin (Konačišta putujućih) bilo je mnogo izučavano tokom stoljeća i o njemu su napisani brojni komentari. I djelo Munadžât[16] (Molbe) je njegovo vrlo poznato klasično djelo na perzijskom jeziku. Tako je pored arapskog i perzijski jezik postao jezik na kojem su iskazivane sufijske doktrine. Time je pripremljen prostor za nastanak poezije pjesnikâ Sanaija, Attara, velikog Rumija, Šebasterija, Sa'adija i Hafiza. „Alhemijski” način upotrebe sufijske poezije koji sprovodi Hafiz značio je njen vrhunski domet. Posredstvom poezije ovih elokventnih pjesnika sufijske doktrine su rasprostranjene po istočnim provincijama islamskog svijeta – po Iranu, Centralnoj Aziji i Indiji, a isto tako stigle su na Javu i Sumatru – a zahvaljujući prevodu određenog broja ovih djela i neki Evropljani, kao Gete i Herder, prvi put su obratili pažnju na sufizam.
U istom stoljeću počinju dodiri i sukobi između sufizma i načela filozofije i pravne nauke. Prije smo vidjeli na koji je način Ibn Sina, učitelj peripatetičara, slično kao njegov savremenik Ebu Hajjan Tewhidi, bio naklonjen sufizmu. Na isti način u Poslanicama skupine Čista braća (Resaili Ihwan es-safa), čak i tamo gdje se raspravlja o znanostima, postoje određene sličnosti sa sufijskim doktrinama, kao i u zbirci djela koja se pripisuju Džabiru ibn Hajjanu koji je bio sufija i koji je po svoj prilici napisao neka djela ove velike zbirke koja nosi njegovo ime. Ali, postoji i suprotna tendencija kod nekih sufija koji su usvojili kozmološke doktrine sadržane u djelima Ibn Sināa, Čiste braće i drugih i koji su te doktrine unijeli u svoje metafizičke poglede. S tim u vezi posebno je interesantan andaluzijski filozof Ibn Meserre, čija kozmološka učenja nagovještavaju kozmološka učenja Ibn Arebija koji se u svojim učenjima koristio pogledima filozofa Ibn Meserreta.[17]
Međutim, postojala su razmimoilaženja između teologa i pravnika, koja su u 12. stoljeću, prevlašću Seldžuka, postala oštrija, a uspostavljanje novih univerziteta izmijenilo je slabije organizovani i više ograničeniji sistem školovanja koji je postojao u prethodnom stoljeću. Takve su prilike bile kada je Ebu Hamid el-Gazali stupio na scenu da u šeri'atsko-pravnim krugovima „ozakoni” sufizam i uspostavi sklad između ezoteričnih i egzoteričnih učenja islama, a sam je bio dobro upućen u ta obadva aspekta islamskih učenja. Kao što smo napomenuli u prethodnom dijelu, El-Gazali je, u suštini, razotkrio neka učenja sufizma u namjeri da im osigura slobodni nastavak unutrašnjeg života u okrilju islamskog društva. Na taj način, njegova odbrana sufizma omogućila je različitim sufijskim redovima da mogu širiti svoja učenja i sprovoditi svoje posebne običaje u čitavom islamskom društvu. Pored toga, El-Gazali u nekim svojim raspravama koje imaju više ezoterični karakter, kao npr. u djelu Miškât el-envâr (Svjetiljka svjetlosti)[18] i u djelu Er-Risala el-ledunijja (Rasprava o Božanskom znanju), raspravlja o sufijskim doktrinama na način kakav susrećemo u djelima Ibn Arebija.
Između El-Gazalija i Ibn Arebija ima još mnogo istaknutih sufijskih ličnosti koje svakako treba spomenuti. U Iranu su bili Ahmed el-Gazali (brat više poznatog Ebu Hamida) koji je napisao poznatu raspravu o Božanskoj ljubavi pod naslovom Sevanih el-uššâq (Znaci zaljubljenih)[19] i druga sufijska ličnost Ajnulqudât čiji način raspravljanja o sufijskim doktrinama također podsjeća na Ibn Arebijev način raspravljanja. Na Magrebu ili na zapadu islamskog svijeta treba se sjetiti ličnosti Ibn ‘Arifa autora dobro poznatog djela Mehâsin el-medžâlis (Vrline sufijskih skupova)[20] i Ebu Medjena, učitelja Ibn Arebija, kojeg Ibn Arebi često spominje u svojim djelima. Treba spomenuti još i Ibn Qasjia, osnivača Samostanske vlade murîdâ (ili upućenih) u Algarbesu na jugu Portugalije sa kojim je Ibn Arebi imao bliske kontakte.
Ako se ponovo vratimo na istok islamskog svijeta, upravo pred pojavu Ibn Arebija, susrešćemo se ne samo sa osnivačem škole iluminacionizma Suhrawardijem, nego također i sa osnivačima nekih važnih sufijskih redova. U ovu kategoriju spadaju: Ahmed Rifai po čijem je imenu prozvan sufijski red rifaija, Abdulkadir Gîlânî dobro poznati sufijski šejh u islamskom svijetu, čiji red kaderija ima pristalica na čitavom prostoru od Maroka do pacifičkih ostrva, i Nedžmuddin Kubra, osnivač reda kubrevija.[21] Kada je Ibn Arebi stupio na pozornicu islamske istorije, tradicija sufizma već se bila dobro stabilizovala i kroz razne redove raspolagala efektivnim sredstvima za njegovanje i širenje svojih spiritualnih metoda i doktrina. Isto tako je posjedovala bogato nasljedstvo proznih i poetskih djela na perzijskom i na arapskom jeziku u kojima su zabilježene i sačuvane iluminacije i unutrašnja sagledavanja, zatim razmatranja i „opservacije” sufijskih evlija, idući unazad iz generacije u generaciju sve do vremena Muhammeda, a.s.
[1] Zbog toga što se većina orijentalista suzdržala da prihvati ovaj fundamentalni aspekt islama kao dio islamske tradicije i kao unutarnji, ezoterični elemenat islamske ortodoksije, došlo je do toga da je kod ljudi na Zapadu o islamu stvorena slika kao učenju koje je suhoparno i sterilno. Među nekoliko poznatih zapadnih naučnika, koji su priznavali da sufizam ima izvor u Kur'anu, može se spomenuti Margolijus (Margoliouth), a posebno Masinjon i Korben, dok većina drugih glasovitih naučnika, kao što su Horten, Nikolson (Nicholson), Asin Palasios (Asin Palacios) i nešto kasnije Cehner (Zaehner) i Arberi (Arberry) smatraju da sufizam ima korjene u hinduizmu, neoplatonizmu, hrišćanstvu pa čak i u zoroastrizmu, često miješajući vanjske, pozajmljene formulacije sufizma sa njegovim unutarnjim iskustvom i realizacijom, što se isključivo zasniva na milosti ili bereketu, koja dolazi od poslanika Muhammeda.
O sufizmu kao unutarnjoj dimenziji islama, pogledati sjajno djelo F. Schuona: The Transcedent Unity of Religion, prevod P. Townsenda, posebno III dio, i drugo njegovo djelo: Comprendre l'Islam (Paris, 1961), IV dio, također studiju R. Guenona, „L'Esoterisme islamique”, u knjizi L'Islam et l'Occident, Cahiers du Sud (Paris, 1947), str. 153-159.
[2] Pogledati, Abu Bekr Siradžudin, „The Origins of Sufism”, studija u The Islamic Quarterly, 3:53-64 (april 1956); također, Mir Veliyudin, The Qur'anic Sufism (Delhi, 1959).
[3] U islamskim jezicima pripadnici sufizma nikad se ne nazivaju sufijama i takav naziv se smatra neučtivim, jer sufija je neko ko je stigao do cilja, ko je ostvario cilj i postigao stanje „Uzvišenog Identiteta”. Putnik na putu tesawwufa obično se naziva „fakir” (siromah duhom), od čega vodi porijeklo engleska riječ „fakir”, ili mutesawwif, tj. neko ko je krenuo putem sufizma. U perzijskom jeziku kažu derviš ili neki drugi naziv koji stoji U vezi s pojmovima „Put” i „Putovanje”.
[4] Pošto se spiritualni život po suštini svojoj predstavlja kao „put”, kao što se može vidjeti i u taoizmu, sufijski red i put se naziva tarikat, tj. put (množina, turuk), a pristalice i putnici na tom putu se nazivaju ,,ehl et-tariqah” tj. pristalice puta. O sufijskim redovima pogledati studiju tarikatu od Masinjona u Encyclopaedia of Islam, i istaknuta djela Les Confreries religieuses musulmanes (Alžir, 1879), čiji su autori O. Dupont o X. Cappolani, i Marabouts et Khouanes (Alžir, 1884), čiji je autor L. Rinn.
[5] Ova izreka se nalazi u poznatoj knjizi Risâlat al-qušayriyah (Kairo, 1940), str. 20. Također pogledati studiju „The Origins of Sufism” u Islamic Quarterly (april, 1956), str. 58.
[6] Među tradicionalnim islamskim naučnicima kao i među istraživačima sufizma na Zapadu bilo je dosta rasprava i neslaganja o porijeklu riječi sufija. Iznošena su različita mišljenja o porijeklu ovog pojma. Tako ima mišljenja da je riječ sufija nastala od arapske riječi ,,sûf”, što znači vuna, od koje su prve sufije pravili svoju grubu odjeću; da vodi porijeklo od arapske riječi „safâ”, što znači čistoća, puritanstvo; da potječe od arapske riječi „saff“, što znači red, saf, a misli se na prvi red u zajedničkim molitvama u kojem su stajali prvi sufije; da vodi porijeklo od grčke riječi sophia, što znači mudrost. Ali, ovu pretpostavku je teško prihvatiti, jer se riječ sophia u arapskom jeziku piše sa „sinom” a ne sa „sadom” sa kojom se piše riječ sufija. Isto tako, neki naučnici su mišljenja da je pojam sufija dosta uzvišen da bi bio izveden iz nečega i da se njegovo osnovno značenje vidi iz činjenice da riječ ,,tesawwuf’ po brojčanoj vrijednosti slova ima istu vrijednost kao i brojčana vrijednost sintagme ,,el-hikmet el-ilahiyat”, što znači „Božanska mudrost”. Pogledati, članak R. Guenona, „L'Esoterisme islamique” spomenut naprijed u bilješci br.1 ovog dijela.
U vezi sa različitim značenjima koja se pripisuju pojmu sufija, vidjeti članak R. A. Nikolsona pod naslovom ,,An historical inquiry concerning the origin and development of Sufism, with a list of definitions of the terms sufi and tesawwuf arranged chronologically”, u časopisu Journal of the Royal Asiatic Society of London (1906), str. 303-348.
[7] Iako ne postoji kompletna „istorija sufizma”, tokom stoljeća učinjeno je nekoliko ozbiljnih pokušaja da se izuče različite sufijske škole i objasne veze njihovih doktrina i prakse. Između tih pokušaja kao najznačajnije na evropskim jezicima treba spomenuti nekoliko djela Masinjona, posebno djelo Essai sur les origines du lexique technique de la mystique musulmane (Paris, 1954) posebno poglavlja III-V; također, i djelo La Passion d'al-Hosayn ibn Mansour al-Hallaj, martyr mystique de l'Islam (Paris, 1922) koje sadrži mnoštvo podataka o spiritualnom životu u islamu u toku prva tri stoljeća postojanja islama i njegov članak o tesawwufu u Encyclopedia of Islam. Isto tako treba spomenuti prvi dio novije studije La Mystique musulmane (Paris, 1961), koju su napisali G. C. Anawati i L. Gardet, a koja je posvećena tesawwufu. U vezi sa ovim treba spomenuti i djela istaknutih naučnika kao što je R. A. Nikolson, a posebno njegovo djelo citirano naprijed u bilješci br. 6 ovog dijela. On je napisao i slijedeća djela: Studies in Islamic Mysticism (Cambridge, 1921); The Mystics of Islam (London, 1914); The idea of Personality in Sufism (Cambridge, 1923) i njegov bilješkama opremljen prevod Hudžvirijevog djela Kešf el-mahdžûb (Leyden, 1911). Isto tako pogledati, M. Asin Palacios, El Islam cristianizado, estudio del sufismo a traves de las obras de Abenarabi de Murcia (Madrid, 1931) E. Dermenghem, Les Saints musulmans (Alžir, 1944) i M. Smith, Studies in Early Mysticism in the Near and Middle East (London, 1931).
Postoji nekoliko važnih istorija o sufijama, ili u stvari opisa njihovih sudbina i govora koje su napisali same sufije, a najpoznatije su Tabaqat el-sufiyah odal-Sulâmija, Hilyet el-ewliya’ od Ebu Nuayma Isfahanija; Tezkirat el-ewliyâ’ od Feridudina Attara i Nefehât el-uns od Abdurahmana Džiamija.
Na arapskom i perzijskom jeziku ima više studija posvećenih istoriji sufizma. Između ostalih na arapskom jeziku su: A. El-Tîbâvi, El-Tesawwuf el-islami el-arebi (Kairo, 1928); J. Abd al-Nûr, El-Tesawwuf ind el-areb (Bejrut, 1938); Zaki Mubarak, El-Tesawwuf el-islami, dva toma (Kairo, 1954) i A. N. Nâdir, El-Tesawwuf el-islami (Bejrut, 1960). Među studijama na perzijskom jeziku su: Tarih-i tasawwuf-i islami (Teheran, 1952), od doktora Kasima Ganija i mnoge studije koje su napisali Bediuzamān Furûzanfer i Dželal Homâi o Rumiju, Ataru i drugim poznatim sufijama.
[8] Masinjon je ovaj period opširno obradio u svom djelu Essai sur les origines…, IV dio.
[9] Ovo djelo koje je na Zapadu skoro nepoznato, u svijetu ši'izma prihvatano je kao jedan od temeljnih riznica za ezoterična učenja u islamu. Mnoge sufije, koji su slijedili učenja Ibn Arebija, proučavali su ovo djelo i pisali o njemu komentare.
[10] Muhāsibi je autor nekih najranijih radova o sufizmu, kao što su Kitab al-tawahhum, izdanje A. J. Arbija (Kairo, 1937) i Kitab er-ri'āyah, izdanje M. Smitha (London, 1940). On je također dobro poznat po načinu ispitivanja savjesti. Vidi, M. Smith, An Early Mystic of Bagdâd, a Study of the Life and Teaching of Hârith b. Asad al-Muhâsibi (London, 1935).
[11] Sličnost između nekih izreka (Šathiyāt) Bistamija, (obično mu se ime izgovara Bistami, iako on potječe iz mjesta koje se u perzijskom jeziku izgovara Bestam) i nekih formulacija iz veda rukovodila je R. C. Zaehnera da zaključi kako je škola sufizma koju je zastupao Bistami indijskog porijekla. Pogledati, njegovo djelo Mysticism Sacred and Profane (Oxford, 1957), str. 166 i dalje, a posebno njegovo djelo Hindu and Muslim Mysticism (London, 1960) str. 93 i dalje. Ali treba znati da formulacije koje je upotrebljavao Bistami kao što je „tekûnu ente zâke” ili odgovarajuća na sanskritu koja glasi „tat tvam asi” toliko su univerzalne i toliko ukorijenjene u realnosti da nema nikakve potrebe ukazivati na međusobna pozajmljivanja.
Naravno postoje i mnoge druge poznate sufije iz ovog doba, kao što su Rabîa, Ibn Karrâm, Hakîm al-Tirmizî i Ebu Sehl Tusteri, koje također treba spomenuti. O njima su pisali i Masinjon u Essai…, dio V i Anawati i Gardet u svom djelu La Mystique musulmane, str. 26 i dalje.
[12] O islamskim umjetnostima i znanostima, pogledati I dio iste knjige.
[13] Ovu važnu izvornu knjigu o ranom sufizmu izdao je R. A. Nikolson (London, 1941).
[14] Pod istim naslovom preveo i izdao A. J. Arberry (Cambridge, Engleska, 1935).
[15] Ove rubaije preveo je na engleski jezik R. A. Nikolson i objavio u knjizi Studies in Islamic Mysticism.
[16] Pogledati, Sardar Sir Jogendra Sing, The Persian Mystics. The Invocations of Shaikh ‘Abdullah Ansâri of Herat (London, 1939).
[17] Studija Asina Palasiosa Abenmasarra y su escuela (Madrid, 1914) otkriva kosmologijske ideje Ibn Meserreta koje su vidljive u nekim djelima Ibn Arebija.
[18] Pogledati prevod ovog djela kojeg je napravio W. H. Gairdner (London, 1924).
[19] Ova divna rasprava Fidele d'amore u islamu izdao je H. Ritter (Istanbul, 1942).
[20] Ovo je jedna od najboljih rasprava u kojoj se govori o duhovnim vrlinama sa aspekta sufizma. Prevod sa komentarom napisao je Asin Palasios (Paris, 1933).
[21] Nadžmudin, nazvan „Tvorac svetaca” imao je dvanaest učenika od kojih su svi postali poznati sufije. On je bio osnivač sufijske škole u Centralnoj Aziji sa kojom su povezana imena Simnanija, Sa'dudina al-Hammūyah i Nedžmudina Dāyeh-a. U ovoj školi simbolika svjetla ima posebnu važnost i ona se koristi da se pomoću nje objasne različita unutrašnja stanja duše. Pogledati, H. Corbin, „L'lnteriorisation du sens en hermeneutique soufie iranienne”, Eranos Jahrbuch, 26:57-187 (1957).
Jedan od najraširenijih i najsačuvanijih sufijskih redova danas u Iranu red zehebiyeh čiji je centar u gradu Širazu, ogranak je reda kubrewiyeh.