Ibn Sina smatra da je čovjek biće koje posjeduje moć slobode izbora. Na temelju slobodne volje čovjek može činjenjem djela ostvariti svoje ciljeve i stići do svojih želja.
Između univerzalnih sudova i njihove praktične realizacije postoji velika udaljenost. Ustvari, da bi se univerzalni sudovi pretvorili u djelo, nešto treba posredovati između ovoga dvoga. Ta posredujuća veza predstavlja pridodavanje partikularnih sudova univerzalnim sudovima, iz čega kao posljedica proizlaze partikularni sudovi, koji su u izravnoj vezi sa djelima. Ibn Sina u vezi sa ovim pitanjem primjećuje: “Pokretačke moći potiču kretanje, odnosno subjekt kretanja, koji pokreće tetive i mišiće, a ovi opet organe. Prema tome, ovaj proces započinje od univerzalnih sudova i nastavlja se do kretanja organa i udova. Uloga praktičnog razuma u ovom procesu je prenošenje od univerzalnih do partikularnih sudova, imajući u vidu konkretno partikularno djelo. Dakle, djelatna moć je bliža samom djelu od spekulativne moći, tako da se – izuzimanjem posredništva, odnosno suda koji stoji u samoj vezi sa djelom – može reći da je pokretačka moć izvor kretanja.