Allame Sejjid Muhammed Husejn Hasani Tabrizi Tabatabai (Tabriz, 1902. ‒ Kom, 1981), poznatiji samo kao Allame Tabatabai, nesumnjivo je učenjak čiji je naučni i duhovni život ostavio dubok trag najprije na islamski, a zatim i na neislamski svijet. Dovoljno je pogledati ko su bili njegovi učenici i shvatiti veličinu tog skromnog čovjeka, koji je bio otjelovljenje stida, a iza čijeg su se mirnog lica talasali okeani produhovljenih misli. Ovih nekoliko radova predstavljenih u ovom broju Žive baštine samo su nekolike kapljice tog okeana.
Uspomene na ovog velikog arifa i mufesira još su žive u vjerskim centrima u kojima je izrastao i predavao, a kroz kazivanje njegovih učenika. Jedno od takvih sjećanja je i moje, a vezuje se za kazivanje profesora Dinanija, Tabatabaijeva učenika i saputnika u nekim aktivnostima kakve su razgovori Allame Tabatabaija i Henryja Corbina čiji rezultat su Corbinove knjige koje su islamsku duhovnost na Zapadu predstavile na zavidnoj akademskoj razini. Dinani kazuje da kad je 1945. godine Allame Tabatabai doselio u Kom i počeo predavati klasična filozofska djela, jasno se mogla uočiti njegova postiđenost tokom izlaganja koja je dolazila od njegove skrušenosti. Tokom predavanja, kazuje Dinani, on nikad ne bi gledao u lica svojih učenika. Isto iskustvo glede Tabatabaijeve poniznosti dijele i drugi studenti. Na tako očišćeno srce i dušu mogli su isijavati božanski zraci, što su brojni Tabatabaijevi suvremenici posvjedočili.
Časopis otvaramo izborom iz knjige Blistajuće sunce koju je Allame Tehrani posvetio svom učitelju Tabatabaiju u nastojanju da ostavi spomen na ovog arifa koji je dosegnuo vrhunce duhovnosti.
Tri naredna teksta su autorski radovi Feizieh Shamsi Nasab o Allame Tabatabaiju tokom njezina doktorskog studija na Fakultetu islamskih nauka u Sarajevu na Katedri za tefsir. Dva od tri rada bave se pitanjem Tabatabaijeva tefsira, dok je treći rad kratak prikaz njegova života i djela te daje uvid u njegove najistaknutije učenike.
Za ovaj broj Žive baštine priredili smo prijevod Tabatabaijeve “Poslanice o tevhidu”, jedne od četiri poslanice iz zbirke njegovih kratkih poslanica, a u namjeri da predstavimo njegovu racionalnu misao koja se bavi najvažnijim pitanjima vjere. Prijevod ostalih poslanica ostavljamo za neku drugu priliku.
U nastavku časopisa donosimo obraćanje Hasanzade Amolija (rođen 1928, a preminuo 25. oktobra ove godine, u vrijeme kad smo pripremali štampanje 24. broja Žive baštine), Tabatabaijeva učenika, a povodom osme godišnjice preseljenja Allame Tabatabaija na bolji svijet.
Nakon Suhrawardijeve Poslanice o jeziku mrava u prošlom broju, za ovaj broj Hamza Halitović priredio je još jedno po obimu malo, ali po važnosti veliko djelo koje nosi naslov Krik Simurga. Ova poslanica posebna je po tome što je ona djelo koje od početka do kraja govori jedino o duhovnom putu i uzdizanju.
Orhan Jašić i Bajram Dizdarević potpisuju tekst “Razumijevanje pojma dīn u teološkom učenju imama Ebu Hanife” konsultirajući u svom radu klasična akaidska djela, a spomenuti pojam i njegovu kontekstualnu upotrebu u djelima imama Ebu Hanife motre u svjetlu teoloških i religioloških studija.
Ovaj broj časopisa zaključujemo tekstom “Recepcija posebnih i rijetkih oblika komunikacije” autorice Senelle Krehić-Fočak. U radu se razmatra komunikacija evlijanskih ličnosti. Sa aspekta komunikologije, pokušalo se odgovoriti na pitanje gdje leže specifičnosti u odnosu na uobičajenu intrapersonalnu, interpersonalnu i grupnu komunikaciju. Sufizam, promatran kao sistem osebujnih komunikacijskih oblika, otkriva slojeve nestandardne i specifične komunikacije na polju izvanracionalne komponente komunikacije i/ili neracionalnog sloja prepoznavanja komunikacije.
[tags]